ثروت دنیا

هـــوالـــرحيـــم

 

با نواي گنج  ،  قــارون بينـوايــي بيش نيست

پاي بنــدان را تعلــق بنـد پايـي بيش نيست

 

دولت دنيـا براي خـوردن و بخشيــدن است

هر كـه اين معنـي ندانـد بينـوايـي بيش نيست

 

چند گـويي اين سـرا چنـد ارزد و آن باغ چند

چنـد روزي بعد جـز گورش بهايـي بيش نيست

 

گر حصــــيري يا حصاري از تو مي‌ماند به‌جـاي

مانـد و رفتـي آنچه مانـد ردّ پايـي بيش نيست

 

ناي غفلت مينــوازد مطــرب عيـــّار دهــر

گوش جان را نغـــمه هايش ناسزايي بيش نيست

 

چشم عبـــرت بين بيار اي دل كه بينـي آشكـار

كايـن فراخـي هـاي دنيا تنگنـايي بيش نيست

 

جز طريق دين و دانش هر چه پـــيمايي خطاست

ورنه اخـلاصت بود آنهــــم خطايي بيش نيست

 

تو نه اصـل از خاك داري تا بفرســـايي چو خاك

قـامت جـان را تـن خاكـي قبايـي بيش نيست

 

عـاشقــان را بال علــم و معــرفت پرواز داد

لاف عشق از جهل ورزان ادعــــايي بيش نيست

 

راستـي زيـن روزن معنـــا چه مي‌بينـي حنيف

اي بســـا آدم كه او آدم نمايــي بيش نيست

 

محمد حنيفه‌نژاد(حنيف)-زمستان74

_{غلام همت آنم که زیر چرخ کبود   ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است}

 

شعر زن

گرچه در بازار هستـي زيب گوهـرهاست زن

 

كي گهــرا قـدر او باشد كه خود درياست زن

 

 

يا ز‌دريايــي كجــــــا آيـد دگر دريا پـديـد

 

باز كـم باشد كه گويي بحـر گـوهـرزاست زن

 

 

تا نشـانــي باشـد از اســرار پنهــان بهشت

 

آشكـــارا رحمتــي از عــالــم بالاست زن

 

 

نازنينـي كـوبه هـرجا عاشقـي را مظهـر است

 

روح پــرور  مــادري  يا يار روح افـزاست زن

 

 

عقل تاج پادشاهی داد بر سلــــــطان عشق

 

عشق فرمان داد بر هـــندوی جان مولاست زن

 

 

دست او مي گيــرد از آئينــه دلهـــا غبــار

 

زنـدگي را پيش چشـم همسـرش معنـاست زن

 

 

در زلال زمــزم عشقـش بشـويـد شــوي را

 

نيست گر جان آفرين حقّا كه جان بخشاست زن

 

 

شـاخـه سبـز و گـل زيبـا بـه هـم زيبـاترند

 

شاخـه سبـز است مـرد و آن گـل زيبـاست زن

 

 

پيش دانا در شـرافت مرد و زن را فرق نيست

 

زانكه در اصل از زنان مائيـم و باز از ماست زن

 

 

عزت زن را اگر مـي خواهـــــي از اسـلام پرس

 

ورنـه در معيـار بي دينـان همـان كـالاست زن

 

 

گفت پيغمبر كــه جنت زيــر پاي مادر است

 

در كــداميـن مـكتب دنيـا چنيـن والاست زن

 

 

نیز فرموده است نادان چـــیره برزن می شود

 

وانگهی از دلــــــربایی چیره بر داناست زن

 

 

اشك زينب چيزي از خون برادر كـم نـداشت

 

پاســـدار نهضت خونيـــن عاشـــوراست زن

 

 

نغمـه‌اي شيريـن تـر از لا لا نمي دانــد حنيف

 

پيش ايـن صـــرّاف كنــز لـؤلـؤ لالاست زن

 

 

محمد حنيفه نژاد (حنيف)  تابستان 79

 

 

قرآن با شماست

 

 

 

هــوالرحيــــم

 

قرآن با شماست

 

                          سر بلنديد اي مسلمانان كه رجحـان با شماست  1             

                        برترين ميراث هستــي گنـج ايمـان با شماست

                            ديگرا ن گر در سـراب وهم حيـران مـانـده انـد 

                            از زلال وحــي سيــرابيـــد و قرآن با شمـاست

                           ايـن فروغ ايــزدي افتــاده در ظلمــات خــاك   

                          ويـن رمـوز رحمت پيــدا و پنهـان با شمــاست

                          كوه را از هـم فـرو مي پاشـد اين گرداب عشـق 

2                         نوح اين درياي معنـائيد و طوفـان با شمــاست

                          كر كجـا يـابـد كمـالـي بيكــرانست اين كــلام 

                          كور كـي بينــد كـه اين آئينــه جان با شمـاست

                          ديگــران از خود پرستـــي در پـي اسكنـدرنـد      

                          بخت خضـر كاميـاب و آب حيـوان با شمــاست

                           مدعــي را ره نبـاشــد در حريـم وصل دوست  

                          محـرم آن خلـوت انسيد و پيمــان با شمــاست

                          بر بخيـلان كـي شــود معلـوم ســرّ دوستــي3    

                           بگذريدازجـان دراين سـودا كه‌جانان با شماست

                             هـر چـه گفتـي قطـره از دريا نيــاوردي حنيف    

                           نعمتي كانـرا به گفتن وصف نتـوان با شماست

 

                                                                                     حنيف زمستان 74

 

1-ولا تهنوا و لاتحزنوا و انتم الاعلون ان كنتم مؤمنين                             آل عمران 139

2-لو انزلنا هذاالقرآن علي جبل لرايته خاشعا متصدعا من خشيه الله          حشر 21

3- لن تنالوا البرّ حتي تنفقوا ممّا تحبون                                 آل عمران 92

مکتب وقوع

هوالجميل

 

پريشانـم پريشانـم همـه درد است در دستــم

پشيمـانم پشيمـانم كه با بدعهـــد پيوســـتـم

دريغـا دل دريغا دل كه خون شـد در غمي باطل

دريغ آن عمر بي حاصل كه دل بر هيچ مي بستم

كه را باشـد چنيـن خسـران بريدم از همـه ياران

شدم با سنگ هم پيمان چه گوهرها كه نشكستم

شب از انـدوه بيــــدارم به روز بــد گـرفتـارم

به جــرم خويش ناچـارم كه قيد عقـل بگسستم

در اين سودا‌‌‌ شد اين‌سودم كه‌جان‌وتن‌بفرسودم

دمي از غـــم نياســودم دمـي آرام ننــشستم

حنيف از درد  مينـــالـد  نـــه  بر  گفتار  ميبـالد

بمژگـان خون دل پالد كه دير از خواب برجستم

محمد حنيفه نژاد(حنيف)زمستان 74

 

به یاد پدر

 

 

 

 

 

هوالجميل

 

 

چنـد روزي است كـه از مرگ پــدر ميگذرد            صبــح و شامم همه با ديده تر ميگذرد

سپــــري بـود پــدر از غــــم ايــّام مرا            آه از آن تيـغ كه بر سـر ز سپر ميگذرد

آسمــان باختـه آن رنـگ دل افــروزش را            گــويي ايـام به آئيــــن دگــر ميگذرد

چمن افسـرده و گـل مرده وبلبـل خامـوش           اين چه‌حالي است كـه بر اهل‌هنر ميگذرد

گوش جان پنـدي از آن پير جهانديده گرفت            كه بحـق قيمتـش از درّ و گهــر ميگذرد

پنـدش اين بود كه در خـواب جهالت تا چند           خيـز و درياب كه عمـرت به هدر ميگذرد

من كنون ميـروم و روز دگـر نوبت توست          هـركسـي روزي از ايـن راهـگذر ميگذرد

برحــذر باش كـه آواي جــرس لالا نيست            كـــاروان از ره آشـوب و خطـر ميگذرد

مــدّعـي گر هنــرت را كنـد انكــار حنيف            تير رشك از دل سنگش چو شرر ميگذرد

 

حنيف پائيز 72

در مهر ماه 72 چند روز پس از مرگ پدرم در سن بیست و یک سالگی سروده  شد.

به یاد دوست هنرمندم شهید حاج رضا سنگی

هوالجميل

 

 

اي خطت جامه مشكين تـن شاهدنور

 

نيست در معركـه عشق تورا هيچ فتور

 

 

تاج‌معناست تورا برسر و سرپيچي نيست

 

گر بدين خط بنگاري به سلاطين دستور

 

 

صورت خط تو آميخت چو با معني وحي

 

جان عشاق شد از جلوه حسنش مسحور

 

 

نور وحـي است كه بر پرده دل مي‌ تابد

 

شورعشق‌است‌كه بيرون‌زده ازحّدشعور

 

 

خاطري نازك و جاني‌است‌رضابرهمه‌رنج

 

دل چون آينه در قالب سنگي‌است صبور

 

 

هـر كسـي را نستـايد دل درويش حنيف

 

طرفه‌جادوي تو كردش به‌ستايش‌مجبور

 

در سال 76 براي دوست عزیزم 

شهید    رضا سنگي خوشنويس قرآن کریم  نوشته شد